Regisseur van je eigen leven. Master of your own destiny. Voor bijna alles in het leven krijgen we een eindeloos keuzemenu voorgeschoteld zodat het ikje in het middelpunt kan kiezen wat op dat moment het beste voor hem is. We onderscheiden zich graag van de massa door op onze eigen manier uniek te willen zijn. Het liefst zetten we onszelf hiermee zo snel mogelijk in de etalage van sociale media. Digitale bevestiging is de hartslag van ons leven.
Ons leven verloopt niet meer langs de gebaande stempelposten die opa en oma nog kenden: geboren worden, school, werk, verliefd, verloofd, getrouwd, kindjes, pensioen, dood. Tussen geboorte en dood laten de meesten van ons zich niet meer leiden door wat de maatschappij of de kerk voorschrijft. We kiezen onze eigen weg. En kiezen ook zelf aan wie of wat we ons verbinden.
Wat zou dat toch zijn? Dat die ikjes, die streven naar uniek-zijn, naar keuzevrijheid en onafhankelijkheid, in het weekend veranderen in volgzame lemmingen die in paniek raken als op een kruispunt het paaltje ontbreekt? Zou er ergens onder dat individu dat zichzelf en zijn keuzevrijheid in het middelpunt zet toch een vloertje liggen van verlangen naar sturing, naar piketpaaltjes in het leven? Paaltjes die richting geven en perspectief bieden, zonder dat je echt weet wie de route heeft bedacht en waarom de route loopt zoals ze loopt? We hebben ons leven graag in eigen hand maar als we gaan ontspannen geven we de leiding graag over aan iets of iemand anders.
Al wandelend denk ik verder na over de situatie waarin we ons nu bevinden. Een pandemie die wordt beheerst door angst, boosheid, beperkingen en persconferenties. Grootste struikelblok is het gebrek aan perspectief. Wat zouden we in deze crisis graag het volgende paaltje in beeld willen hebben, met de zekerheid dat we door die paaltjes te volgen binnen de gestelde tijd weer bij onze auto uitkomen. We schreeuwen het uit naar de politiek: ‘geef ons perspectief’, alsof dat door onze schreeuw zomaar uit de lucht komt vallen. En ook hier weer die tegenstelling: wij, onafhankelijke individuen voor wie alles maakbaar lijkt te zijn, verlangen in een situatie als deze naar sturing en paaltjes.
Ik denk dat we allemaal, hoe onafhankelijk en vrij we onszelf ook vinden, behoefte hebben aan richting en perspectief in het leven. Dat komt naar boven op momenten dat we dat perspectief niet meer aan onszelf kunnen ontlenen. Momenten van crisis, van ziekte, van verlies. Dan komt het eropaan.
Wat zijn voor jou bronnen die de paaltjes voor jouw levensweg bepalen? Wie of wat geeft perspectief aan je leven?