Sneeuw! Papa sneeuw! De peuter keek uit haar slaapkamerraam. Het had gevroren in de nacht en de rijp op de bomen en daken van de huizen zag er inderdaad een beetje uit als sneeuw. De regenplassen van de vorige dag waren bevroren en lagen als kleine ijsbaantjes kris kras door de straat. Volgens de peuter was er maar één ding mogelijk: schaatsen!
Wij grote mensen klagen vaak over hoe goed het vroeger was. Strenge winters, dikke pakken sneeuw, sloten en grachten bevroren. Dát waren nog eens winters. Maar de peuter weet niet wat vroeger is en is tevreden met wat er elke dag op haar pad komt (tevredenheid is overigens niet een eigenschap die goed past bij peuters, maar in dit verhaal is de peuter even een momentje tevreden).
Laarzen aan, sjaal om en hup naar buiten. Het testen van de kwaliteit van het ijs bleek in een regenplas dezelfde spanning op te roepen die ik kende van het ijs op de slootjes vroeger. Aan de rand beginnen en dan langzaam naar het midden schuifelen totdat je natte voeten hebt. De verwondering over hoe de rijp op het gras eruit ziet, en hoe hard het gras dan eigenlijk voelt. De lol die je hebt om de wolkjes die uit je mond komen. De koude billen die je krijgt als je op een bevroren wipkip gaat zitten. De peuter ging het met open armen tegemoet.
Pessimisten zeggen vaak dat ze nergens verwachtingen van willen hebben, dan kan het ook nooit tegenvallen (dat is overigens dezelfde categorie pessimist die zichzelf liever realist noemt). Ergens zit daar ook wel iets moois in. Dat onbevangene van de peuter, niet opgezadeld met hoge verwachtingen uit het verleden. De peuter heeft in haar beleving vandaag geschaatst en met sneeuw gespeeld. Het is winter en de peuter heeft dat gevierd vandaag. Dat is haar werkelijkheid en die pakt niemand van haar af. En ondertussen houden de grote mensen elkaar bezig door te klagen over de matige winter.
Een mooie oefening voor grote mensen: ’s ochtends de gordijnen opendoen en zien dat het goed is.