De laatste weken van het jaar worden vaak gebruikt om terug te kijken. Om de balans op te maken van het afgelopen jaar. In de christelijke traditie is het gebruikelijk om aan het eind van het jaar stil te staan bij de mensen die we zijn verloren. In het afgelopen jaar of langer geleden. In de Rooms Katholieke kerk wordt dit op 2 november gedaan, op Allerzielen. Sommige Protestantse kerken sluiten hierbij aan maar veel kerken gedenken de overledenen op de laatste zondag voor Advent. Meestal eind november.
Ontroerend vind ik het altijd als in de kerkdienst de namen voorgelezen worden. Het noemen van een naam is iets heel bijzonders. Het noemen van een naam aan het begin van het leven is de start van het krijgen van een identiteit. Het noemen van een naam als herinnering aan een overledene is een teken dat die persoon nog voortleeft in herinneringen.
Ook het aansteken van de kaarsen zonder naam te noemen is indrukwekkend. Al die lichtverspreiders komen zwijgend met hun eigen verhaal, hun eigen herinneringen naar voren en zetten deze om in licht.
Een frisse herfstwandeling is een prima manier om in jezelf of met een ander wat dieper te graven in die herinneringen. Onderstaande vragen kunnen hierbij helpen:
- Voor welke dierbare overledene zou jij een kaarsje willen aansteken?
- Wat maakt deze persoon zo dierbaar voor je?
- Op welk moment heb je deze persoon het meest gemist?
- Welke vraag had je deze persoon graag willen stellen?
Het kan ook goed zijn dat je denkt aan iemand die nog niet overleden is maar die je op een andere manier verloren bent. Verloren aan het leven.